عَنْ أَبِى هُرَيْرَةَ (ڕه زای خوای لێبێت) قَالَ: قَالَ: رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وسلم) « اشْتَرَى رَجُلٌ مِنْ رَجُلٍ عَقَارًا لَهُ فَوَجَدَ الرَّجُلُ الَّذِى اشْتَرَى الْعَقَارَ فِى عَقَارِهِ جَرَّةً فِيهَا ذَهَبٌ فَقَالَ لَهُ الَّذِى اشْتَرَى الْعَقَارَ خُذْ ذَهَبَكَ مِنِّى إِنَّمَا اشْتَرَيْتُ مِنْكَ الأَرْضَ وَلَمْ أَبْتَعْ مِنْكَ الذَّهَبَ. فَقَالَ الَّذِى شَرَى الأَرْضَ إِنَّمَا بِعْتُكَ الأَرْضَ وَمَا فِيهَا قَالَ: فَتَحَاكَمَا إِلَى رَجُلٍ فَقَالَ الَّذِى تَحَاكَمَا إِلَيْهِ أَلَكُمَا وَلَدٌ فَقَالَ أَحَدُهُمَا لِى غُلاَمٌ وَقَالَ الآخَرُ لِى جَارِيَةٌ. قَالَ أَنْكِحُوا الْغُلاَمَ الْجَارِيَةَ وَأَنْفِقُوا عَلَى أَنْفُسِكُمَا مِنْهُ وَتَصَدَّقَا »( أَخْرَجَهُ الْبُخَارِيُّ (3472)، ومُسْلِمٌ (4472)).
هاوه ڵى خۆشه ويست (أَبِى هُرَيْرَةَ (ڕه زای خوای لێبێت)
ده فه رمووێت: پێغه مبه رى خوا (صلی الله علیه وسلم)
فه رموويه تى: پياوێك خانوويه ك يان (زه وى) له پياوێكى تر كڕى، ئه و پياوه ى كه زه ويه كه ى كڕيبوو گۆزه يه ك (كوپه ) ئاڵتونى له زه وييه كه دا دوزييه وه ، ئينجا ئه و پياوه ى كه زه وييه كه ى كڕيبوو به پياوه فرۆشياره كه ى ووت: ئاڵتوونه كه ت ببه وه له لاى من، چونكه من زه ويم له تۆ كڕيوه نه ك ئاڵتوون، پياوه فرۆشياره كه ش ووتى: من زه ويه كه و ئه وه ى كه تێيدايه به تۆم فرۆشتووه ، پاشان هاتن بۆلاى پياوێك بۆ ئه وه ى كه چاره سه رێكيان بۆ بدۆزێته وه ، پياوه دادوه ره كه ووتى: ئايا منداڵتان هه يه ؟ يه كێكيان ووتى: من كوڕێكم هه يه ، ئه وه ى تريشيان ووتى: منيش كچێكم هه يه ، ئينجا پياوه دادوه ره كه ووتى: كه واته تۆ كچكه بده به كوڕه كه و ئه و ماڵه ش خه رج بكه ن بۆيان، وه خێريشى لێبكه ن.